Мишка-Ледышка. Антон Соя
Το Αρκουδάκι-Παγάκι
Ανάμεσα στα πράσινα χωράφια και ανθισμένα λιβάδια ήταν το αρκουδοχωριό Βαρύπατο. Εκεί όλοι ζούσαν φιλικά, θρεπτικά και χαρούμενα. Кαι όλοι ήταν ευτυχισμένοι-εκτός από το Аρκουδάκι-Пαγάκι.
Тον λέγανε έτσι επειδή πάντα κρύωνε. Όλο τον χρόνο φορούσε ζεστό παντελόνι και μπότες και πάλι δεν μπορούσε να ζεσταθεί. Έβαζε το το καπέλο του ως τα μάτια, καλυβόταν με το κασκόλ του και έτρεμε σαν φύλλο στον αέρα. Από το χειμώνα ως την άνοιξη όλες οι αρκούδες στο Βαρύπατο κοιμότανε. Όμως ο Пαγάκης όλη όλο το χειμώνα δεν κοιμόταν-δεν μπορούσε να κοιμηθεί από το κρύο. Πήγαινε η αρκούδα κάτω από 10 κουβέρτες και και χτυπούσε το δόντια του από το κρύο.
Με το Αρκουδάκι γελούσε όλο το χωριό. Που είδε κάποιος ότι μία αρκούδα φοβάται το κρύο;
Με μία λέξη-Αρκουδάκι-Παγάκι! Ντροπή!
- Μα δεν μου πάει καθόλου αυτό το κρύο κλίμα, είπε μία μέρα το αρκουδάκι. Και γιατί κάθομαι εδώ και κρυώνω?
Και το Αρκουδάκι-Παγάκι πήγε ταξίδι για να βρει μία χώρα που τελικά θα ζεσταθεί.
Και που πήγε!
Στην Ισλανδία όλη τη μέρα καθόταν σε μια ηφαιστιακή λίμνη ανάμεσα στους βραστούς γεράδες, αλλά το βράδυ κρύωσε πολύ:
- Το νερό είναι πολύ κρύο, αν και μπαμπουλίζει!
Στη ζέστη, ξηρή Σαχάρα τη μέρα η άμμος είναι τόσο ζέστη, που μπορείς να ψήσεις μία πατάτα. Αλλά τη νύχτα στην έρημο ήταν πολύ κρύο.
Το αρκουδάκι ήρθε και στα τροπικά νησιά όπου πάντα ήταν 40 βαθμοί κελσίου.
- Επιτέλους! Βρήκα έναν τόπο που θα ζεσταθώ! - φώναξε αυτός και την ίδια στιγμή μπήκε στη ζέστη άμμο. Μόνο με τη μύτη του έξω.
Αλλά όταν το αρκουδάκι ήθελε να κολυμπήσει, έγινε κάτι παράξενο: οι μέδουσες στις οποίες κολυμπούσε πολύ κοντά μεταμορφωνόταν σε παγάκια!
"Ωχ,ωχ,ωχ! Νομίζω ότι δε φταίει το κλίμα, - σκέφτηκε το Αρκουδάκι-Παγάκι. Μήπως κάποιος με μάγεψε; Πρέπει να βρω ένα μάγο και να τον ρωτήσω!"
Σε μία σπηλιά στο σκοτεινό δάσος ζούσε ένας μάγος-о παλιός, σοφός κόρακας. Άκουσε προσεκτικά την ιστορία της αρκούδας και φώναξε:
-Μάταια ψάχνεις να βρεις ζεστούς τόπους. Πήγαινε, εσύ που κρυώνεις, στο Βόρειο Πόλο. Σφήνα σφήνα κλωτσάει!
Το Αρκουδάκι-Παγάκι τον άκουσε, έπιασε τα πράγματα του για το μακρινό ταξίδι και πήγε σε στο αεροπλάνο στον Βόρειο Πόλο. Για αυτόν ο Βόρειος Πόλος ήταν αληθινός εφιάλτης. Το καημένο αρκουδάκι πήγαινε όπου να ναι ανάμεσα στα παγόβουνα και καμπούριαζε κάτω από τον τρομερό βόρειο αέρα, ώσπου τελείωσε εντελώς η δύναμή του. Τότε κάθισε εκεί εντελώς μόνος του και άρχισε να λέει Αντίο στη ζωή. Τα πόδια του και η ουρά του πάγωσαν στον πάγο και ως και η μαύρη μύτη του άρχισε να ασπρίζει. "Το τέλος είναι, σε λίγο θα γίνω παγάκι και θα πάει χιόνι πάνω μου, - σκέφτηκε το αρκουδάκι. - Ο παλιός κόρακας με ξεγέλασε!"
Ξαφνικά, πίσω από ένα μεγάλο παγόβουνο ήρθε μία νέα πολική αρκούδα και, κουνώντας, πήγε στο αρκουδάκι. Εκείνος σταμάτησε να κουνιέται σε έναν τόπο, αλλά όχι από το κρύο, από τον ενθουσιασμό. Τι όμορφη! Πώς όμορφα και στραβοπόδα πήγαινε! Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει τρέλα μέσα στο στήθος του και το αρκουδάκι έγινε πολύ ζεστό.
- Με λένε Χιονάτη, - είπε η αρκουδίτσα, - και εσάς;
- Εμένα; Πα...Πα... - Το αρκουδάκι κοκκίνισε από την ντροπή, -Παπαρουνάκι!
- Πόσο αστείος είστε, στα αληθεια, - γέλασε η Χιονάτη. - Δεν κρυώνετε;
- Όχι, είναι πολύ ζεστά εδώ, - είπε την αλήθεια ο Παγάκης.
- Еγώ κρυώνω εδώ όλη την ώρα, - είπε λυπημένα η ομορφούλα, - και θέλω να πάω κάπου, που είναι πιο ζεστά...
- Πάμε με εμένα στο Βαρύπατο! Έχουμε τέλειο κλίμα εκεί! - είπε με άγχος το Αρκουδάκι - και σταμάτησε να κρυώνει.
Τώρα το ζεσταίνει μία ζέστη καρδιά που αγαπάει. Το αρκουδάκι έφερε τη Χιονάτη στο χωριό του. Εκεί έγινε ένας όμορφος αρκουδογάμος οι αρκούδες στο Βαρύπατο διασκέδασαν από την ψυχή τους. Τραγουδούσαν, χόρευαν και μία ολόκληρη εβδομάδα έπιναν μέλι. Το Αρκουδάκι σταμάτησε να λέγεται Παγάκι. Τώρα τον λένε Ηλία, επειδή είναι κανονικό όνομα και επειδή λάμπει από την ευτυχία του σαν ο ήλιος. Αλλά το χειμώνα, σαν και πριν, δεν κοιμάται. Εκείνος με τη Χιονάτη παίζουν χιονοπόλεμο, διασκεδάζουν με το έλκηθρο και κάνουν πατινάζ πάνω στον πάγο. Και θυμούνται με καλές λέξεις τον σόφο κόρακα, που βοήθησε το αρκουδάκι να λιώσει το πάγο στην καρδιά του. Αλλά εγώ νομίζω ότι δεν είναι ο κόρακας. Εδώ έχει άλλη μαγεία. Εσείς τι νομίζετε;
***
Мишка-Ледышка.
Среди зеленых полей и цветущих лугов стояла медвежья деревня Топтыгино.
Жили там дружно, сытно и весело. И были все счастливы — кроме Мишки-Ледышки.
Прозвали его так потому, что он постоянно мерз. Круглый год носил ватные штаны и валенки — и всё равно не мог согреться! Шапку на глаза натянет, шарфом обмотается и дрожит, как осиновый лист. С зимы до весны все медведи в Топтыгино крепко спали. Только Ледышка всю зиму не спал — мороз ему уснуть не давал. Заберется медведь под десять одеял и стучит зубами от холода.
Над Мишкой потешалось всё Топтыгино. Где это видано, чтобы медведь холода боялся?
Одно слово — Мишка-Ледышка! Позор!
— Мне ведь совсем не подходит этот холодный климат, — сказал однажды Мишка. — И чего я тогда сижу тут и мерзну?
И Мишка-Ледышка отправился в путешествие — искать страну, где он наконец согреется.
Где он только не побывал!
Однажды в Исландии он целый день пролежал в вулканическом озере среди кипящих гейзеров, но к вечеру ужасно замерз:
— Вода слишком холодная, хоть и булькает!
В жаркой сухой Сахаре песок днём такой горячий, что в нем можно запекать картошку. Но ночью в пустыне оказалось очень холодно.
Добрался Мишка и до тропических островов, где всегда сорокаградусная жара.
— Ура! Я нашел место, где мне будет тепло! — воскликнул он и тут же зарылся с головой в раскаленный песок. Только нос наружу.
Но когда мишка захотел искупаться, произошло нечто удивительное: медузы, к которым он подплывал слишком близко, превращались в льдинки!
«Ой-ой-ой! Похоже, дело не в климате, — подумал Мишка-Ледышка. — Может, меня кто-то заколдовал? Надо найти волшебника и спросить его!»
В пещере среди дремучего леса жил волшебник — старый мудрый Ворон. Он внимательно выслушал историю Мишки и прокаркал:
— Напрасно ты ищешь тёплые места. Холод живёт в твоём сердце. Отправляйся-ка ты, зяблик, на Северный полюс! Клин клином вышибают!
Мишка-Ледышка послушно собрался в дальнюю дорогу и полетел на самолёте на самый Северный полюс. Северный полюс показался ему настоящим кошмаром. Бедный Мишка брёл куда глаза глядят среди ледяных глыб, сгибаясь под страшным северным ветром, пока совсем не выбился из сил. Тогда он сел один-одинёшенек и стал прощаться с жизнью. Лапы и хвост его примёрзли ко льду, даже чёрный нос стал белеть. «Ну, вот и всё, скоро я превращусь в ледяную глыбу, и меня заметет снегом, — подумал Мишка. — Обманул меня старый Ворон!»
И тут из-за большой льдины вышла молодая белая медведица и вразвалочку направилась прямо к Мишке. А он застыл на месте, но уже не от холода, а от восхищения. Какая красавица! Какая у нее грациозная косолапая походка! Сердце бешено заколотилось в его груди, и Мишке стало нестерпимо жарко.
— Меня зовут Белоснежка, — представилась медведица,— а вас?
— Меня? Ле… Ле.. — Мишка даже покраснел от смущения, — Лепесточек!
— Какой вы, право, смешной, — засмеялась Белоснежка. — Вам не холодно?
— Ну что вы, здесь так жарко, — честно сказал Ледышка.
— А я всё время здесь мёрзну, — с грустью сказала красавица, — и, мечтаю перебраться куда-нибудь, где потеплее...
— А давайте со мной в Топтыгино! У нас там прекрасный климат!— взволнованно сказал Мишка — и перестал мёрзнуть.
Теперь его греет горячее любящее сердце. Мишка привёз Белоснежку в свою деревню. Там сыграли красивую медвежью свадьбу. Медведи в Топтыгино повеселились от души: они пели, водили хороводы и целую неделю пили мёд. Мишку перестали звать Ледышкой. Теперь его называют Солнышком: он все время сияет от счастья. Но зимой, как и раньше, не спит. Всю зиму они с Белоснежкой играют в снежки, катаются с горок на санках, а по льду — на коньках. И поминают добрым словом мудрого Ворона, который помог Мишке растопить лед в сердце. Хотя я думаю, это не Ворон. Здесь другое волшебство. А вы как считаете?
Ανάμεσα στα πράσινα χωράφια και ανθισμένα λιβάδια ήταν το αρκουδοχωριό Βαρύπατο. Εκεί όλοι ζούσαν φιλικά, θρεπτικά και χαρούμενα. Кαι όλοι ήταν ευτυχισμένοι-εκτός από το Аρκουδάκι-Пαγάκι.
Тον λέγανε έτσι επειδή πάντα κρύωνε. Όλο τον χρόνο φορούσε ζεστό παντελόνι και μπότες και πάλι δεν μπορούσε να ζεσταθεί. Έβαζε το το καπέλο του ως τα μάτια, καλυβόταν με το κασκόλ του και έτρεμε σαν φύλλο στον αέρα. Από το χειμώνα ως την άνοιξη όλες οι αρκούδες στο Βαρύπατο κοιμότανε. Όμως ο Пαγάκης όλη όλο το χειμώνα δεν κοιμόταν-δεν μπορούσε να κοιμηθεί από το κρύο. Πήγαινε η αρκούδα κάτω από 10 κουβέρτες και και χτυπούσε το δόντια του από το κρύο.
Με το Αρκουδάκι γελούσε όλο το χωριό. Που είδε κάποιος ότι μία αρκούδα φοβάται το κρύο;
Με μία λέξη-Αρκουδάκι-Παγάκι! Ντροπή!
- Μα δεν μου πάει καθόλου αυτό το κρύο κλίμα, είπε μία μέρα το αρκουδάκι. Και γιατί κάθομαι εδώ και κρυώνω?
Και το Αρκουδάκι-Παγάκι πήγε ταξίδι για να βρει μία χώρα που τελικά θα ζεσταθεί.
Και που πήγε!
Στην Ισλανδία όλη τη μέρα καθόταν σε μια ηφαιστιακή λίμνη ανάμεσα στους βραστούς γεράδες, αλλά το βράδυ κρύωσε πολύ:
- Το νερό είναι πολύ κρύο, αν και μπαμπουλίζει!
Στη ζέστη, ξηρή Σαχάρα τη μέρα η άμμος είναι τόσο ζέστη, που μπορείς να ψήσεις μία πατάτα. Αλλά τη νύχτα στην έρημο ήταν πολύ κρύο.
Το αρκουδάκι ήρθε και στα τροπικά νησιά όπου πάντα ήταν 40 βαθμοί κελσίου.
- Επιτέλους! Βρήκα έναν τόπο που θα ζεσταθώ! - φώναξε αυτός και την ίδια στιγμή μπήκε στη ζέστη άμμο. Μόνο με τη μύτη του έξω.
Αλλά όταν το αρκουδάκι ήθελε να κολυμπήσει, έγινε κάτι παράξενο: οι μέδουσες στις οποίες κολυμπούσε πολύ κοντά μεταμορφωνόταν σε παγάκια!
"Ωχ,ωχ,ωχ! Νομίζω ότι δε φταίει το κλίμα, - σκέφτηκε το Αρκουδάκι-Παγάκι. Μήπως κάποιος με μάγεψε; Πρέπει να βρω ένα μάγο και να τον ρωτήσω!"
Σε μία σπηλιά στο σκοτεινό δάσος ζούσε ένας μάγος-о παλιός, σοφός κόρακας. Άκουσε προσεκτικά την ιστορία της αρκούδας και φώναξε:
-Μάταια ψάχνεις να βρεις ζεστούς τόπους. Πήγαινε, εσύ που κρυώνεις, στο Βόρειο Πόλο. Σφήνα σφήνα κλωτσάει!
Το Αρκουδάκι-Παγάκι τον άκουσε, έπιασε τα πράγματα του για το μακρινό ταξίδι και πήγε σε στο αεροπλάνο στον Βόρειο Πόλο. Για αυτόν ο Βόρειος Πόλος ήταν αληθινός εφιάλτης. Το καημένο αρκουδάκι πήγαινε όπου να ναι ανάμεσα στα παγόβουνα και καμπούριαζε κάτω από τον τρομερό βόρειο αέρα, ώσπου τελείωσε εντελώς η δύναμή του. Τότε κάθισε εκεί εντελώς μόνος του και άρχισε να λέει Αντίο στη ζωή. Τα πόδια του και η ουρά του πάγωσαν στον πάγο και ως και η μαύρη μύτη του άρχισε να ασπρίζει. "Το τέλος είναι, σε λίγο θα γίνω παγάκι και θα πάει χιόνι πάνω μου, - σκέφτηκε το αρκουδάκι. - Ο παλιός κόρακας με ξεγέλασε!"
Ξαφνικά, πίσω από ένα μεγάλο παγόβουνο ήρθε μία νέα πολική αρκούδα και, κουνώντας, πήγε στο αρκουδάκι. Εκείνος σταμάτησε να κουνιέται σε έναν τόπο, αλλά όχι από το κρύο, από τον ενθουσιασμό. Τι όμορφη! Πώς όμορφα και στραβοπόδα πήγαινε! Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει τρέλα μέσα στο στήθος του και το αρκουδάκι έγινε πολύ ζεστό.
- Με λένε Χιονάτη, - είπε η αρκουδίτσα, - και εσάς;
- Εμένα; Πα...Πα... - Το αρκουδάκι κοκκίνισε από την ντροπή, -Παπαρουνάκι!
- Πόσο αστείος είστε, στα αληθεια, - γέλασε η Χιονάτη. - Δεν κρυώνετε;
- Όχι, είναι πολύ ζεστά εδώ, - είπε την αλήθεια ο Παγάκης.
- Еγώ κρυώνω εδώ όλη την ώρα, - είπε λυπημένα η ομορφούλα, - και θέλω να πάω κάπου, που είναι πιο ζεστά...
- Πάμε με εμένα στο Βαρύπατο! Έχουμε τέλειο κλίμα εκεί! - είπε με άγχος το Αρκουδάκι - και σταμάτησε να κρυώνει.
Τώρα το ζεσταίνει μία ζέστη καρδιά που αγαπάει. Το αρκουδάκι έφερε τη Χιονάτη στο χωριό του. Εκεί έγινε ένας όμορφος αρκουδογάμος οι αρκούδες στο Βαρύπατο διασκέδασαν από την ψυχή τους. Τραγουδούσαν, χόρευαν και μία ολόκληρη εβδομάδα έπιναν μέλι. Το Αρκουδάκι σταμάτησε να λέγεται Παγάκι. Τώρα τον λένε Ηλία, επειδή είναι κανονικό όνομα και επειδή λάμπει από την ευτυχία του σαν ο ήλιος. Αλλά το χειμώνα, σαν και πριν, δεν κοιμάται. Εκείνος με τη Χιονάτη παίζουν χιονοπόλεμο, διασκεδάζουν με το έλκηθρο και κάνουν πατινάζ πάνω στον πάγο. Και θυμούνται με καλές λέξεις τον σόφο κόρακα, που βοήθησε το αρκουδάκι να λιώσει το πάγο στην καρδιά του. Αλλά εγώ νομίζω ότι δεν είναι ο κόρακας. Εδώ έχει άλλη μαγεία. Εσείς τι νομίζετε;
***
Мишка-Ледышка.
Среди зеленых полей и цветущих лугов стояла медвежья деревня Топтыгино.
Жили там дружно, сытно и весело. И были все счастливы — кроме Мишки-Ледышки.
Прозвали его так потому, что он постоянно мерз. Круглый год носил ватные штаны и валенки — и всё равно не мог согреться! Шапку на глаза натянет, шарфом обмотается и дрожит, как осиновый лист. С зимы до весны все медведи в Топтыгино крепко спали. Только Ледышка всю зиму не спал — мороз ему уснуть не давал. Заберется медведь под десять одеял и стучит зубами от холода.
Над Мишкой потешалось всё Топтыгино. Где это видано, чтобы медведь холода боялся?
Одно слово — Мишка-Ледышка! Позор!
— Мне ведь совсем не подходит этот холодный климат, — сказал однажды Мишка. — И чего я тогда сижу тут и мерзну?
И Мишка-Ледышка отправился в путешествие — искать страну, где он наконец согреется.
Где он только не побывал!
Однажды в Исландии он целый день пролежал в вулканическом озере среди кипящих гейзеров, но к вечеру ужасно замерз:
— Вода слишком холодная, хоть и булькает!
В жаркой сухой Сахаре песок днём такой горячий, что в нем можно запекать картошку. Но ночью в пустыне оказалось очень холодно.
Добрался Мишка и до тропических островов, где всегда сорокаградусная жара.
— Ура! Я нашел место, где мне будет тепло! — воскликнул он и тут же зарылся с головой в раскаленный песок. Только нос наружу.
Но когда мишка захотел искупаться, произошло нечто удивительное: медузы, к которым он подплывал слишком близко, превращались в льдинки!
«Ой-ой-ой! Похоже, дело не в климате, — подумал Мишка-Ледышка. — Может, меня кто-то заколдовал? Надо найти волшебника и спросить его!»
В пещере среди дремучего леса жил волшебник — старый мудрый Ворон. Он внимательно выслушал историю Мишки и прокаркал:
— Напрасно ты ищешь тёплые места. Холод живёт в твоём сердце. Отправляйся-ка ты, зяблик, на Северный полюс! Клин клином вышибают!
Мишка-Ледышка послушно собрался в дальнюю дорогу и полетел на самолёте на самый Северный полюс. Северный полюс показался ему настоящим кошмаром. Бедный Мишка брёл куда глаза глядят среди ледяных глыб, сгибаясь под страшным северным ветром, пока совсем не выбился из сил. Тогда он сел один-одинёшенек и стал прощаться с жизнью. Лапы и хвост его примёрзли ко льду, даже чёрный нос стал белеть. «Ну, вот и всё, скоро я превращусь в ледяную глыбу, и меня заметет снегом, — подумал Мишка. — Обманул меня старый Ворон!»
И тут из-за большой льдины вышла молодая белая медведица и вразвалочку направилась прямо к Мишке. А он застыл на месте, но уже не от холода, а от восхищения. Какая красавица! Какая у нее грациозная косолапая походка! Сердце бешено заколотилось в его груди, и Мишке стало нестерпимо жарко.
— Меня зовут Белоснежка, — представилась медведица,— а вас?
— Меня? Ле… Ле.. — Мишка даже покраснел от смущения, — Лепесточек!
— Какой вы, право, смешной, — засмеялась Белоснежка. — Вам не холодно?
— Ну что вы, здесь так жарко, — честно сказал Ледышка.
— А я всё время здесь мёрзну, — с грустью сказала красавица, — и, мечтаю перебраться куда-нибудь, где потеплее...
— А давайте со мной в Топтыгино! У нас там прекрасный климат!— взволнованно сказал Мишка — и перестал мёрзнуть.
Теперь его греет горячее любящее сердце. Мишка привёз Белоснежку в свою деревню. Там сыграли красивую медвежью свадьбу. Медведи в Топтыгино повеселились от души: они пели, водили хороводы и целую неделю пили мёд. Мишку перестали звать Ледышкой. Теперь его называют Солнышком: он все время сияет от счастья. Но зимой, как и раньше, не спит. Всю зиму они с Белоснежкой играют в снежки, катаются с горок на санках, а по льду — на коньках. И поминают добрым словом мудрого Ворона, который помог Мишке растопить лед в сердце. Хотя я думаю, это не Ворон. Здесь другое волшебство. А вы как считаете?
