Анастасия Орлова. Прятки
Αναστασία Ορλόβα
Το κρυφτό
Μια φορά παίζαμε με τον αδελφό μου κρυφτό. Εύκολα βρίσκεις τον αδελφό μου. Κρύβεται και φωνάζει: <<Ψάξε με!>>. Κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι, ο αδελφός μου πίσω απ'τον καναπέ. Εγώ στην ντουλάπα, ο Αρτέμης πίσω από την πόρτα. Εγώ πίσω απ'την κουρτίνα, ο Αρτέμης κάτω απ'το τραπέζι.
Μετά, κρύφτηκα στο μπάνιο. Κάθομαι στο σκοτάδι. Χασκογελώ απ'τη χαρά μου. Βολεύτηκα δίπλα στο πλυντήριο ρούχων. Να, σκεύτομαι: τι καλά που σκεύτηκα να κρυφτώ στο μπάνιο! Με τίποτα δε θα με βρει! Και πάλι γελάω απο μέσα μου για να μην προδώσω τον εαυτό μου.
Όμως, ο Αρτέμης πραγματικά δεν με βρίσκει. Εγώ είδη άρχισα να βαριέμαι να κάθομαι στο σκοτάδι μοναχός. Ενώ ο Αρτέμης όλο και δεν με βρίσκει. Νιώθω σαν να και μπαλίτσες πηγαινοέρχονται στο πόδι μου από το κάθισμα, ενώ ο Αρτέμης δεν με βρίσκει.
Εδώ στο μπάνιο μπαίνει η μαμά. Αλλά ξέχασε να ανάψει το φως. Στο σκοτάδι σαν ήταν, μου πάτησε το πόδι. Εγώ έβαλα τις φωνές. Η μαμά παρολίγο να λυποθυμήσει. Ποτέ της δεν είδε πλυντήρια ρούχων να φωνάζουν.
Ο αδελφός μου έχει ξεχάσει ότι παίζω μαζί του κρύφτο και ήδη αρκετή ώρα χτίζει τον πύργο του χρησιμοποιώντας τον μετασχηματιστή κτηρίων.
***
Анастасия Орлова
«Прятки»
(Из книги «Обожаю ходить по облакам»)
Однажды играли мы с братом в прятки.
Брата найти легко. Он спрячется и кричит: «Ищи меня!».
Я прятался под кроватью, брат – за диваном. Я – в шкафу, Тёма – за дверью. Я – за шторой, Тёма – под столом.
А потом я спрятался в ванной. Сижу в темноте, затаился. Сам хихикаю от радости. Скрючился у стиральной машинки. Вот, думаю, как я хорошо придумал – в ванной спрятаться. Ни за что он меня не найдёт! И опять хихикаю придушенно, чтобы себя не выдать.
А Тёма меня действительно не находит. Мне уже скучно стало в темноте одному сидеть. А Тёма меня всё не находит и не находит. У меня уже в ноге шарики перекатываются от сидения, а Тёма меня всё меня найти не может.
Тут в ванную заходит мама. А она свет забыла включить. И в темноте как наступит мне на ногу. Я как заору! Мама чуть в обморок не упала. Никогда она не слышала, чтоб стиральные машины орали.
А брат забыл, что я с ним в прятки играю, и уже давным-давно строит себе башню из конструктора.
Το κρυφτό
Μια φορά παίζαμε με τον αδελφό μου κρυφτό. Εύκολα βρίσκεις τον αδελφό μου. Κρύβεται και φωνάζει: <<Ψάξε με!>>. Κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι, ο αδελφός μου πίσω απ'τον καναπέ. Εγώ στην ντουλάπα, ο Αρτέμης πίσω από την πόρτα. Εγώ πίσω απ'την κουρτίνα, ο Αρτέμης κάτω απ'το τραπέζι.
Μετά, κρύφτηκα στο μπάνιο. Κάθομαι στο σκοτάδι. Χασκογελώ απ'τη χαρά μου. Βολεύτηκα δίπλα στο πλυντήριο ρούχων. Να, σκεύτομαι: τι καλά που σκεύτηκα να κρυφτώ στο μπάνιο! Με τίποτα δε θα με βρει! Και πάλι γελάω απο μέσα μου για να μην προδώσω τον εαυτό μου.
Όμως, ο Αρτέμης πραγματικά δεν με βρίσκει. Εγώ είδη άρχισα να βαριέμαι να κάθομαι στο σκοτάδι μοναχός. Ενώ ο Αρτέμης όλο και δεν με βρίσκει. Νιώθω σαν να και μπαλίτσες πηγαινοέρχονται στο πόδι μου από το κάθισμα, ενώ ο Αρτέμης δεν με βρίσκει.
Εδώ στο μπάνιο μπαίνει η μαμά. Αλλά ξέχασε να ανάψει το φως. Στο σκοτάδι σαν ήταν, μου πάτησε το πόδι. Εγώ έβαλα τις φωνές. Η μαμά παρολίγο να λυποθυμήσει. Ποτέ της δεν είδε πλυντήρια ρούχων να φωνάζουν.
Ο αδελφός μου έχει ξεχάσει ότι παίζω μαζί του κρύφτο και ήδη αρκετή ώρα χτίζει τον πύργο του χρησιμοποιώντας τον μετασχηματιστή κτηρίων.
***
Анастасия Орлова
«Прятки»
(Из книги «Обожаю ходить по облакам»)
Однажды играли мы с братом в прятки.
Брата найти легко. Он спрячется и кричит: «Ищи меня!».
Я прятался под кроватью, брат – за диваном. Я – в шкафу, Тёма – за дверью. Я – за шторой, Тёма – под столом.
А потом я спрятался в ванной. Сижу в темноте, затаился. Сам хихикаю от радости. Скрючился у стиральной машинки. Вот, думаю, как я хорошо придумал – в ванной спрятаться. Ни за что он меня не найдёт! И опять хихикаю придушенно, чтобы себя не выдать.
А Тёма меня действительно не находит. Мне уже скучно стало в темноте одному сидеть. А Тёма меня всё не находит и не находит. У меня уже в ноге шарики перекатываются от сидения, а Тёма меня всё меня найти не может.
Тут в ванную заходит мама. А она свет забыла включить. И в темноте как наступит мне на ногу. Я как заору! Мама чуть в обморок не упала. Никогда она не слышала, чтоб стиральные машины орали.
А брат забыл, что я с ним в прятки играю, и уже давным-давно строит себе башню из конструктора.
